In de 19e eeuw werd het Stodertal omschreven als de "mooiste oostelijke alpenvallei", de imposante Spitzmauer zelfs als de Oostenrijkse Matterhorn. Maar wat is de fascinatie van deze alpiene vallei in het zuiden van Opper-Oostenrijk, omringd door de bergreuzen van de Dode bergen?

We Stoderer waarderen onze vallei, dat deze over de gehele lengte breed en vlak is - dus er is voldoende ruimte voor weelderige weiden op de vallei en schijnbaar oneindige wandelingen zonder grote hoogteverschillen. Onze vallei is mooi en gevarieerd, omdat het wordt gekenmerkt door landbouw - weiden en velden worden afgewisseld door beekjes en bossen - en op de bergen liggen onze alpenweiden.

We kijken ontzagwekkend op naar onze bergen, die ongeveer 2000 meter uit de valleivloer min of meer steil omhoog komen. Maar we kijken ook graag van de Großer Priel (2.514 m) naar onze groene vallei en over de eindeloze rotsachtige uitgestrektheid van de Dode Bergen. Bijna iedereen heeft zijn favoriete plekken in het dal of op de berg, sommigen geven het zelfs op.

De afgelegen ligging van het Stodertal heeft kunstenaars altijd als een toevluchtsoord gediend waarin ze in vrede konden vergaderen of werken. Literatuur, beeldhouwkunst, schilderkunst en muziek bloeien magnifiek tussen de bergen van het Totes Gebirge. De lijst van degenen die op deze locatie en verblijf gebleven is een lange - noemt de schilder Edward Theodore Compton, Herbert Boeckel en Thomas Bredenfeld, de beeldhouwer Theo Blaickner, de entertainer Peter Alexander, de cabaretier Maxi Böhm en Bernhard Ludwig waren in een notendop , de operazanger Hilde Zadek, de acteur Heribert Sasse, maar ook de schrijver Brita Steinwendtner en de architectuurjournalist Friedrich Achleitner.